Eindelijk was het zover. De huwelijksreis van Fanfare Swettewyn naar het Waddeneiland Borkum. Een reis met een missie, namelijk een mooie uitvoering van De Tijd van componist Jan de Haan laten klinken in de prachtige theaterzaal van het Kulturinsel.
We wisten niet wat ons te wachten stond op ons eerste uitje en dan ook nog eentje naar het buitenland.
Sjoukje en Thea die voor de troepen uit naar het eiland vertrokken meldden vrijdag dat het er noodweer was. Maar bij het Swettehûs in Scharnegoutum scheen zaterdagmorgen de zon. Toen Elske, wie anders, er uiteindelijk ook was, konden we achter senior navigator Jetze-Dirk richting Eemshaven.
Kaartjes
Daar waren we mooi op tijd om de koffie in de terminal nog even te testen. Alle stress die zo’n vakantiereis met zich meebrengt, viel van ons af. Keimpe moest nog wel even de goede kaartjes krijgen, want die hadden ze meegegeven aan de organisatie. Ging het dan toch nog mis? Nee hoor.
We mochten oversteken met AG EMS. Iedereen met een muziekkoffer in de hand hoefde zich geen zorgen te maken. Zonder muzikanten immers geen Musikfestival. Aan de overkant van de Eems stond de Borkum Express klaar om ons naar het dorp te brengen. Een trein op een Waddeneiland, dan ben je wel helemaal in een andere wereld.
Tjitse kon zijn Duits ophalen, maar van dat vak blijft alleen de herinnering aan de leuke lerares, vertrouwde hij me toe. Op het perron stond iemand van de organiserende muziekbond MGD klaar om ons de weg te wijzen. Zelfs met een bas op de rug was het voor Jouke en Marco mogelijk om dat stukje te lopen.
Bratwurst
We keken onze ogen uit. In Duitsland zijn niet alleen de bierpullen groter, maar ook de muziekzalen. Theater Sneek zou er in passen, want die heeft niet eens een inspeelruimte. Wat een complex. We hadden nog een uur om te acclimatiseren. De geur van bratwurst, pommes en Veltinsbier werkte daar wel aan mee.
Zo’n uurtje vliegt om natuurlijk. Inspelen deden we in een lokaal waar de klank zodanig was dat je blij was dat de oren er na afloop nog aanzaten. En dan naar de grote zaal. Ondanks de geweldige plattegrond die Pytrick had gemaakt en naar de organisatie was gestuurd, was het nog wel een klusje om alle stoelen op de goede plek te krijgen. We moesten over de rode lijn die voor op het podium getrokken was.
Rode lijn
Die lijn was er natuurlijk niet voor niks, maar in de wereld worden wel meer rode lijnen overschreden, dus hup, eroverheen. Zo was er plaats voor iedereen. We werden aangekondigd als misschien wel de jongste fanfare van Nederland, dat we er op huwelijksreis waren werd niet vermeld. De Tijd van Jan de Haan klonk wat ons betreft als een klokje. Wij konden er wel mee leven. Hoe het echt op waarde geschat moest worden is aan de jury, die bestond uit Durk Lautenbach en Jaap Musschenga.
Aansluitend speelden we buiten drie nummers: Mr. Blue Sky, A Natural Woman, met Jetze-Dirk als solist op tenor-sax en we sloten af met That Man. Het werd ondertussen ook wel tijd voor een Veltinsbiertje. De mobiele dranktent stond er niet voor niks. Met een goed humeur stootten we op een chagrijnige barvrouw. Of ik wel aan de beurt was vroeg ze. Ze ging iedereen langs of ik wel recht had op mijn verzoek. Ze keek er te boos bij om spontaan te gaan lachen.
Korf
Zelfs tegen Arend en Jan, toch wel redelijke gebruikers en ervaren bestellers, deed ze erg kort alsof er snotneuzen stonden. Maar er was geen alternatief. Sommigen zochten daarom maar een terrasje in het dorp op. Anke liet zich fotograferen achter een bouwwerk van ijs, Minke en Sietje gingen richting zee en kwamen met een filmpje met daarop gespotte zeehonden. Cees kocht een petje, aan een nieuwe was hij ook wel toe.
Anderen doken in een kenmerkende strandkorf op het strand. Het weer was er ook wel naar. Bloedheet. Waarom had ik die korte broek niet meegenomen. Rond 16.00 was de prijsuitreiking in het Kulturinsel. Het bestuur had zich verdekt opgesteld achter in de zaal. Jan Riemersma was naar het podium gedirigeerd. Onder het mom van ‘die blijft altijd lachen’.
We kregen 84 punten van de jury.
Nadat de chagrijnige biertapster nog schijnheilig kwam vertellen aan de organisatie hoe blij ze was dat ze al zeven keer mocht tappen bij dit evenement kon het niet veel erger worden. Swettewyn Sneek/Scharnegoutum 84 punten. Daar deden we het voor. Een mooie prestatie dat geeft moed om ook in Nederlands weer eens een podium te zoeken en voor de punten te gaan.
Jan bleef ook niet met lege handen. Hij kreeg een standaard mee dat ons blijvend moet herinneren aan het optreden en uitje op Borkum. De muzikanten die niet bleven pakten de trein naar de boot. De blijvers namen een zonnebad. Om half zes reed de taxi voor om de grote instrumenten naar het gastenverblijf in de Hindenburgstrasse 97 te brengen.
Pizza
Het kampement heeft geen keuken meldden Esther en Marco, onze kwartiermakers, geschrokken. Maar er was goed nieuws, want ieder nadeel heeft zijn voordeel. Aan de overkant van onze slaapplek was een restaurant waar ze graag voor ons hamburgers en pizza’s bakken. ‘Doen’, zei Anke. Dus geen macaroniprak. En zo zaten we na een wandeling van een half uurtje naar het sportpark en onze slaapkamers, zomaar op een terras voor pizza, hamburger of schnitzel.
Het duurde even voordat alles op tafel stond natuurlijk, maar in die tijd hadden we genoeg werk aan het wegwerken van de halve liters Weizen, cola en andere grote glazen drank. Keimpe stelde voor om het eerste drankje uit de clubkas te betalen en daar had gelukkig niemand bezwaar tegen. Misschien dat er nog vragen over komen op de jaarvergadering.
Het animatieteam had een avondvullend programma voorbereid, maar het was dan wel weer zo democratisch om eerst te vragen of iedereen dat met een volle maag wel kon pruimen. Anneke, verknocht aan de strandkorven, wilde wel in een draagstoel mee, maar moest toch op eigen benen aanhaken. De spannende dropping naar een drooggevallen plaat werd geschrapt. Dit vanwege opkomend tij. Alleen bij 69 punten zou dit doorgegaan zijn, zei Marco. Daarvoor in de plaats kwam een strandwandeling. Even het duin over en het strand, waar het zand door de harde wind overheen stoof en schuurde, lag voor ons.
Zweetvoeten
Sommigen sopten de tenen schoon in het zilte water. Een beproefd middel tegen zweetvoeten en dat is vooruitdenken bij een nakende nacht op een gedeelde slaapzaal. Eenmaal terug in de barak lag nog een voorraad chips en frisdrank te wachten. Bij een muziekbingo, waarvoor Esther haar huisinstallatie meegesjouwd had, werd de stemming almaar luidruchtiger. Bekende nummers werden spontaan meegezongen. Ella riep als eerste bingo, maar ze was door vader Harmen vals ingelicht over de oude nummers. De nummers op Jisk z’n speelkaart werden maar niet gespeeld. Hij maalde er niet om. „Wat binne we moai fuort net”, klonk zijn bingo.
En zo ging de tijd verder. Waar de ene bijna omviel van de slaap trokken de doorzakkers onder ons het dorp nog in. Petje af! Er zou vast nog wel een kneipe open zijn. Met Jan voorop dook het gezelschap een kroeg in waar je tot ieders verbazing nog mocht roken, een biertje iets meer dan 2 euro kostte, maar ze van betalen met pin nog nooit gehoord hadden. Hadden we een tijdreis gemaakt naar een onbezorgde tijd.
De gerookte korpsleden kwamen rond 2 uur terug op het kamp. Om half acht zat Harmen al weer fit buiten. JD was trouwens de eerste op het appèl. Toen iedereen in de ontbijtzaal zat, genietend van een heerlijk ontbijtbuffet met onder meer schnitbrötchen en kafee kwam Arend binnenvallen. Voor de rest van de dag gold nog maar een regel: 11.30 bij de trein.
De zon die we zaterdag meenamen scheen nog volop. De hele overtocht in luchtige zomerkleding aan dek. Mooier kon het niet. Borkum, misschien komen we weer eens terug, want met alleen een chagrijnige barvrouw kunnen we wel leven.
Met vriendelijke groet,
Cees Walinga
