Tijdens de herdenking van afgelopen donderdag wist mevrouw Jantje Bazuin de mensen mee te nemen in haar ware verhaal, haar persoonlijke verhaal waarbij zij herhaalt over de verdwenen oorlog. Van blijdschap, van wenen en wat het is om vrij te mogen zijn. Door te tranen heen, zwaaiend naar stoere soldaten, hen mogen binnenhalen.
De straten staan vol en er is veel rood wit en blauw. Jonge mannen, wapens, grote tanks, wagens, zij die komen. Zoet delen, enthousiast zijn en chocola en sigaretten… Hun leven riskeerden voor ons. Ogenschijnlijk zonder angst. Met bravoure. Daar waar Jantje Bazuin nog terug kan gaan in haar eigen kindertijd. De aanwezigen mensen meeneemt in een ervaring van bevrijders, aanbidders, verliefden, meiden die ‘kiss’ gebaren. Zij zoenen en roepen, kijken naar de helden, gevolgd door groot verdriet en een beseffen van. Het is een nadenken waarom… In een verdwenen oorlog in een heden waarin ook het ego, het heldendom opnieuw een bedreiging kan zijn… 4 mei is één dag, slechts twee minuten, één uit duizend mensen, ieder uniek, bijzonder en waardevol, wij willen leven in vrede.
